http://www.destentor.nl/lochem/article1990990.ece'In twintig seconden sloeg ons leven om'
door Sjoerd van der Werf en Rob Berends
BERKELLAND (GPD) - Een personeelsuitje van achttien vrouwelijke werknemers van de Kruidvat aan de Winterswijkse Misterstraat liep vorige week uit op een drama met twee doden. Vandaag gaat de winkel weer open. De zestien vrouwen die het overleefden gaan allemaal weer aan het werk. Ze doen hun verhaal.
Geen moment hadden ze tevoren gedacht dat een vlottochtje op het Achterhoekse riviertje de Berkel zo'n dramatisch einde kon krijgen. ,,We hadden lol op het vlot, het was leuk, het was gezellig", zegt Jessica. Binnen enkele seconden veranderde vorige week zondag hun wereld totaal. Hun vlot dook bij een stuw anderhalve meter naar beneden, de meeste vrouwen moesten in het ijskoude water vechten voor hun leven.
Laura: ,,Ons leven is in 20 seconden omgeslagen van lol maken op een vlot naar een nachtmerrie." Twee collega's, Monique en Nathalie, overleefden het ongeluk niet. Nu, ruim een week later, willen de zestien vrouwen die het ongeval wel overleefden, hun verhaal kwijt. Ze balen ervan dat ze zijn afgeschilderd als naďeve winkelmeisjes. En dat is onzin, zegt Laura.
,,Dit had iedereen kunnen gebeuren, of je sterk bent of niet zo sterk, blond of donker. Dit had ieders personeelsuitje kunnen zijn." Hun jaarlijkse uitje begon zondagochtend bij filiaalmanager Monique, thuis in Winterswijk. Achttien vrouwen, allen medewerksters van het Kruidvat in de Misterstraat in Winterswijk, deden mee.
Om kwart over tien vertrokken ze met vijf auto's naar Rekken. Jessica: ,,Toen we aankwamen, stond het vlot op de kant. Er stond een jongen bij. Die heeft ons welkom geheten. Niet echt iets uitgelegd." Mariska: ,,We moesten het vlot op en peddelen. Hij zou ons verderop opwachten om een spelletje te doen."
De begeleider hielp de vrouwen op het vlot. Een regenpak of andere speciale kleding was niet nodig. Het eerste deel van de tocht verliep zonder problemen. Op het afgesproken punt stond de begeleider aan de kant, waarna de groep op de kant een behendigheidsspel speelde. Toen kwam het tweede deel van de vaart. Yvonne: ,,Hij zei dat we moesten doorvaren tot het volgende punt om aan land te gaan, we zouden zijn busje vanzelf zien. Daar zouden we gaan boogschieten. Hij duwde ons nog van de kant af".
Dat ze ook een stuw tegenkwamen waarbij ze het vlot uit het water moesten halen, kregen de vrouwen niet te horen. Maar die stuw doemde niet veel later op. De voorsten op het vlot zagen een verschil in waterhoogte, maar hadden geen idee wat het was. Bij de start hadden ze wel een stuw gezien. Yvonne: ,,Waar we zijn begonnen lag ook een stuw, een grote. Nee, die komen jullie niet tegen, kregen we te horen. Je wordt geen spettertje nat."
De borden waarop kanovaarders naar een aanlegplaats worden verwezen, zagen ze wel. Yvonne: ,,Ik heb gelezen dat het over kano's ging, maar wij zaten op een vlot. Een heel stevig vlot. En we konden ook helemaal niet zien hoe hoog die stuw was." De begeleider was nergens te zien. De vrouwen verkeerden inverwarring: moesten ze naar de kant of konden ze doorvaren?
Laura: ,,De instructie was: vaar door tot je de begeleider ziet." Ineens ging het snel. Yvonne: ,,Dan kun je niet meer terug. Volgens mij had toen nog niemand het idee dat het mis ging. Ach, we gaan kopje onder en dan klimmen we er weer op." Het vlot schoof schuin over de betonnen stuw, enkele vrouwen kwamen meteen in het water terecht. Wie achterop het vlot zat, schoof eraf. De achterste vrouwen hadden niet eens gezien dat de stuw eraan kwam. Wie in het water lag, had moeite om zich aan het vlot vast te klampen; er zaten nergens handgrepen. Op eigen kracht erop klimmen, mislukte.
Mariska: ,,Iedereen moest zich maar zien vast te klampen. En er wordt tegelijkertijd aan je getrokken, het water had een enorme zuigkracht." Het water dat over de stuw naar beneden valt, zorgt voor een draaiing in de rivier. Daardoor werd het vlot tegen de stuw aangedrukt en konden de vrouwen niet ontsnappen. Laura durfde vanaf het vlot het water in te springen, aan de kant te komen om hulp te halen. Haar collega's wisten al dat de hulp voor Nathalie te laat kwam. ,,We hebben haar helemaal niet meer gezien."
Liggend in het koude water waren ze allemaal bang dat ze het niet zouden redden. Mariska zegt: ,,Ik dacht: ik ga dood, dit is het einde van mijn leven, het wordt de verdrinkingsdood." De zuigkracht van het water zorgde ervoor dat de brandweermannen slechts met grote moeite de vrouwen met touwen uit het water konden krijgen. Yvonne: "Dat zegt genoeg over hoe gevaarlijk het is, anders waren ze er wel in gesprongen."
Zelf konden ze nauwelijks iets doen. Ruth: ,,Je bent stijf en koud, je voelt niets." Enkele vrouwen zagen later hun begeleider terug. Ria: ,,Hoe heeft dit kunnen gebeuren?" vroegen we. Hij zei dat hij niet wist dat er een stuw was, hij had geen instructies gehad."
Daarna: ,,Voor die jongen is het ook heel erg wat er gebeurd is." Ruim een week later is het drama op de Berkel nog steeds niet goed tot ze doorgedrongen. Ze zijn dagelijks bij elkaar geweest, praten veel met elkaar. Ze roemen de professionele begeleiding van hun werkgever. Yvonne: ,,Het is geweldig wat het Kruidvat voor ons heeft gedaan."
Vandaag gaat de winkel aan de Misterstraat in Winterswijk weer open. De vrouwen gaan allemaal weer aan het werk en weten dat klanten vragen hebben. Yvonne: ,,Veel mensen snappen niet dat we nu al weer aan het werk gaan. Maar dat moet toch een keer."