Nou, ik kan je vertellen dat ik het deel met mijn collega's en ik het niet gepast vindt om dit op een openbaar forum te doen. Misschien een idee om eens te gaan kijken en praten binnen het vrijwillige krops waar je wilt gaan werken? Daar kunnen ze je er wat meer over vertellen. Maar sta niet gek te kijken dat de meeste brandweermensen niet staan te springen om dat met een buitenstaander te gaan delen.
Ik vind het privé en sommige details wil ik echt niet bekend maken, het zou niet gepast zijn als nabestaanden er van weten...
Daar heb je in principe volkomen gelijk in maar juist een vrij openbaar forum als dit waar veel hulpverleners komen is een goed medium om aan te geven dat er geen mens gelijk is en er veel meer reacties mogelijk zijn dat die zes-acht binnen de ploeg.
Helemaal mee eens.
Komt er ook nog bij dat hulpverleners met elkaar praten die "samen" eeb bepaald incident hebben gedaan / afgehandeld zonder er een woord over te reppen. Het begrip voor en onder elkaar is vaak al genoeg, waardoor bepaalde gevoelens / emoties niet uitgesproken hoeven te worden zonder dat ze niet begrepen worden.
En juist daarin schuilt ook een groot gevaar. Een paar jaar terug hadden we in 1 week drie dodelijke ongevallen, waarbij in 1 geval het slachtoffer reeds uit het voertuig was.... Je praat wat na en je denkt dat je elkaar door en door kent en begrijpt en voila, een week of wat later belt de vrouw van 1 van ons dat het met manlief helemaal niet goed gaat.
We hebben dus een post met vrij veel dodelijke slachtoffers. Zolang je werk te doen hebt valt het over het algemeen wel mee om daar mee om te gaan, al is de eerste keer, ja, 15 jaar geleden en ik kan me die hele uitruk nog van begin tot eind helemaal herinneren. later op die dag kwam de commandant met zijn vrouw even langs, zogenaamd om advies voor een feest dat hij thuis wilde geven.... Helemaal niet over het ongeluk gehad (en het feest ging natuurlijk ook niet door) maar ik wist gewoon dat ze even kwamen kijken hoe het met ondergetekende ging (ik was toen "alleenstaand"zoals dat nu heet en had zelfs nog geen hond of goudvis om tegenaan te kunnen ***) en hoewel ik niet zo heel goed met de baas kon opschieten deed dat gesprek om niks me veel goed.
Maar over het algemeen, als je je werk kunt doen scheelt dat een pak. Bij onze jaarlijkse oefeavond die aan dit thema gewijd is komt dat ook steeds naar voren, als je wat kunt doen, dan valt het heel vaak wel mee. Vaak hebben mensen die minder te doen hebben of niet direct bij de hulpverlening betrokken zijn of mensen die onvoorbereid ergens bij uitkomen er meer moeite mee, b.v. de eerste persoon die bij een ongeval uitkomt maar ook politie. Als ik gewondenverzorger ben en het S.O. is in de ambulance, dan probeer ik, indien mogelijk, altijd even in gesprek met de eerste argeloze burger te komen die bij het ongeval uit kwam.
Toch ook een voorbeeld van mij, niet omdat k het weer van me af moet schrijven of uit spektakeloogpunt maar als nuchter voorbeeld dat je verder moet kijken dan alle voorbeeldien hier genoemd.
Let ook goed op het vervolg van een ongeval ..... Het hoeft niet meteen na afloop te gebeuren. Mijn schokkendste ervaring was een ongeval, "Johan, jij bent gewondenverzorger" Mijn eerste klus als zodanig en tja, je moet er ooit eens mee beginnen. Afijn we doen alles volgens het boekje en het S.O. wordt afgevoerd. Even napraten wat ging er goed en wat ging er fout en technisch gezien ging het gewoon goed, ook volgens de OvD, ook volgens de beroeps die met de HV kwamen (en niks hoefden te den omdat we ook alles aan boord hadden)...
En dan...
... drie weken later, ik zit aan het ontbijt, kopje koffie en de krant....
"Slachtoffer ongeval overleden"
Lees je wel vaker maar goed met een half oog lees je.... en dan zie je de lokatie, en de datum... en dan blijkt dat het Slachtoffer te zijn waar je de hele hulpverlening meer contact gehad hebt.
het SO was na aankomst in het ziekenhuis in coma geraakt en heeft het dus uiteindelijk niet gered.
Dat heeft wel die dag verder door mijn hoofd gemaald en het is maar goed dat we die dag en nog een uitruk hadden en nog oefenavond waarbij ik toch de behoefte had om de gesprekken naar dan ongeval te sturen (niet te opvallend, ik was jong en wilde me niet meteen late kennen) zodat we het toch nog goed geevalueerd hebben.
Een dergelijk voorbeeld ben ik op dit forum nog niet tegen gekomen en toch nuttig om onder de aandacht te brengen.
Dus collega's, het kan ook na een paar weken gebeuren, ruim na de evaluatie na afloop, ruim na het gesprek, ruim na de komst van een eventueel BOT of COT team of whatever....