Het een en ander gaat hand in hand met de normen en waarden in algemene zin.
Was vroeger de vrijheid van meningsuiting bedoeld om voor je mening en standpunt uit te komen, tegenwoordig vertalen velen als in een 'vrijheid om te beledigen'. Een vervolging wegens belediging wordt in die zin veelal gezien als de inperking van vrijheden. Tegen alles aan schoppen en zeggen wat je vindt is dus het devies. Ook al is dat zwaar beledigend voor een persoon.
Die verschuivingen in de opvattingen over ethiek vind je dus ook terug in de media en de manier waarop de pers omgaat met allerlei gevoeligheden. Of liever gezegd: sommige media.
De Telegraaf komt nu woorden tekort om zich te excuseren. Maar zou dat echt ingegeven zijn door een gevoel van 'wij zijn wellicht te ver gegaan'? Natuurlijk niet. Dit heet gewoon damage control. Voordat er teveel abonnees en adverteerders hun heil elders gaan zoeken, gooit men er in alle haast een hoofdredactioneel commentaar tegenaan. Maar het liefst zou de verslaggeefster in kwestie het ziekenhuis zijn binnengeglipt, het jongetje hebben verteld over de dood van zijn ouders en broertje en vervolgens over het diepe verdriet van het jochie hebben geschreven.
Overigens typisch dat een site als GeenStijl nu voor moraalridder speelt in deze kwestie, terwijl juist die site het moet hebben van aan de schandpaal nagelen van individuele personen en het schenden van privacy. Een hoop boter op het hoofd dus.
Wat ik hiermee wil zeggen: de handelwijze van de Telegraaf is 'gewoon' een gevolg van een maatschappij waarin men vindt dat je van alles en nog wat moet kunnen doen en zeggen en waarin voor tact, normen en gevoeligheden steeds minder plaats is. De media die zich hebben ingehouden en die niet hijgerig nabestaanden en slachtoffers achterna hebben gelopen, zullen zich veelal eerder hebben laten leiden door commerciële belangen dan door een ethische afweging.
Hetzelfde dus als iemand die zich onthoudt van stelen niet omdat het niet mag maar omdat de pakkans groot is.